Schorzenia ręki

Operacje zespołu nadgarstka
Zespół kanału nadgarstka jest to zespół nerwobólów spowodowanych długotrwałym przewlekłym uciskiem na nerw pośrodkowy. Przyczyną jest nagłe powiększenie zawartości kanału nadgarstka, prowadzące do przygniecenia nerwu pośrodkowego do więzadła poprzecznego dłoniowego i towarzyszące temu niedokrwienie obwodowej części nerwu pośrodkowego.
Często występuje w przebiegu gośćca reumatoidalnego, jako wynik zapalenia pochewek maziowych ścięgien, trzykrotnie częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn, zwłaszcza otyłych, może występować również w ciąży.
Oprócz objawów bólowych, drętwienia, osłabienia siły ręki dominującej występuje zaburzenie czucia z objawami nasilającymi się nocą. Objawy z biegiem czasu nasilają się i utrwalają prowadząc do niedowładów i porażenia mięśni.

Leczenie nieoperacyjne daje poprawę w początkowym stadium choroby, polega na zastosowaniu ortezy  z utrzymaniem nadgarstka w pozycji pośredniej lub lekkim zgięciu przez około dwa tygodnie. Rzadko stosuje się lecenie farmakologiczne w postaci iniekcji streroidowych.

Leczenie operacyjne zespołu kanału nadgarstka polega na poprzecznym i całkowitym przecięciu troczka zginaczy nadgarstka z jednoczesnym jego odtworzeniem, co daje odbarczenie nerwu pośrodkowego. Zabieg zwykle wykonuje się metodą otwartą. Lekarz przeprowadza kilkucentymetrowe cięcie w bruździe przeciwstawnej kciuka na środku dłoni tuż nad nadgarstkiem. Po zabiegu możliwe jest stabilizowanie ręki w szynie gipsowej. Przez około dwa tygodnie.

Operacje palców strzelających/trzaskających
Palce trzaskające, inaczej zakleszczające zapalenie ścięgien. Schorzenie powstające na skutek przewężenia w obrębie wejścia do pochewki włóknistej mięśni zginających palców. W momencie w którym w pochewkach ścięgnistych produkowana jest niewystarczająca ilość mazi, zaburzony zostaje ruch ścięgien, powstaje stan zapalny, pogrubienie pochewek, ucisk ścięgien, obrzęk, tworzą się guzki, a przy ruchach zgięcia występuje charakterystyczne przeskakiwanie połączone z bólem. Towarzyszą temu trudności w zginaniu palca i niemożność wyprostu.

Przyczyny powstania tego schorzenia nie są do końca poznane, część ma charakter idiopatyczny, część powstaje jako wada wrodzona, lub na skutek mikrourazów ręki u osób wykonujących w ciągu dnia powtarzalne ruchy ręką, lub jako powikłanie chorób takich jak reumatoidalne zapalenie stawów, czy neuropatia w przebiegu cukrzycy. Najczęściej obejmuje zginacze palca serdecznego i małego, a u dzieci kciuka.

Leczenie farmakologiczne palców trzaskających polega na podaniu dopochewkowym leków przeciwzapalnych. Ta metoda daje efekty w przypadku palców strzelających w przebiegu procesów zapalnych. Najskuteczniejsze, zwłaszcza w przypadku nawrotów choroby, jest jednak operacyjne przecięcie wejścia do pochewki włóknistej, przezskórnie lub metodą otwartą.

Choroba De Querveina
Zapalenie pochewki ścięgnistej pierwszego przedziału prostowników (odwodziciela długiego i prostownika krótkiego kciuka), spowodowane najczęściej przeciążeniem, urazem lub zwyrodnieniem stawu. Objawia się bólem, stanem zapalnym oraz pogrubieniem i zwężeniem światła pochewki ścięgnistej i zmniejszeniem ilości płynu maziowego, co upośledza funkcjonowanie stawu.

Leczenie zachowawcze jest skuteczne w początkowym stadium choroby. Terapia polega na podawaniu leków przeciwzapalnych miejscowo , w tym steroidów, oraz stosowaniu fizykoterapii. Nie jest ono jednak skuteczne w zaawansowanym stadium choroby, w którym występują silne dolegliwości bólowe i ograniczona ruchomość w ręce. W takich przypadkach wskazane jest leczenie operacyjne, w trakcie którego chirurg wykonuje nacięcie troczka, wycięcie pochewek ścięgnistych i zrośniętych tkanek poprzez kilkucentymetrowy dostęp w okolicy kciuka. Po zabiegu ręka umieszczana jest w temblaku.

Deformacje palców - Przykurcz Dupuytren’a
Przykurcz rozcięgna dłoniowego, charakteryzujący się jego bliznowaceniem i wciąganiem ścięgien zginaczy z następstwem przykurczu zgięciowego palców. Przyczyny powstania tego schorzenia nie są do końca poznane a opisuje je wiele teorii od uwarunkowań genetycznych, przez choroby układu nerwowego zwłaszcza w obrębie nerwu łokciowego, po urazy.
W początkowym stadium choroby tworzą się guzki, najczęściej na linii czwartego palca, nie są bolesne. W kolejnym dochodzi do przykurczu w stawach, utrwalonym w kolejnym stadium rozwoju choroby. Proces blizonowacenia obejmuje wszystkie elementy łącznotkankowe, w związku z tym deformacje spowodowane przykurczem są zależne od jego umiejscowienia i obejmują przykurcz palców, zwężenie ręki, wciągnięcie skóry, uniemożliwienie odwodzenia palców. W przebiegu choroby występuje obniżenie czucia w obrębie opuszek palców, parestezje, zaburzenia ukrwienia.
Leczenie przykurczu polega na przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego. Znajomość umiejscowienia zmian ułatwia w znacznym stopniu postępowanie operacyjne. Do zabiegów wykonywanych w leczeniu przykurczu Dupuytren’a należą fasciotomie, polegające przecięciu zblizonawaciałego rozcięgna, wykonywane techniką otwartą lub półzamkniętą z drobnego bocznego dostępu, stosuje się je u osób starszych i chorych u których operacje nie są wskazane. Inną metodą jest fasciektomia częściowa lub całkowita. Operacja polega na usunięciu zmian zblizowaciałego rozcięgna, lub jak w przypadku fasciektomii całkowitej usunięciu nie tylko zmian zbliznowaciałych, ale także zdrowego rozcięgna. Po zabiegu ręka zostaje unieruchomiona na około dwa tygodnie, a po trzech chory może rozpoczynać wyprost palców połączony z fizykoterapią.więzadłowej w obrębie przodostopia.
Leczy się je operacyjnie, wykonując osteotomię korekcyjną pierwszej i piątej kości śródstopia z resekcją wystających głów tych kości.