Schorzenia ręki

Przykurcz rozcięgna dłoniowego, charakteryzujący się bliznowaceniem i wciąganiem ścięgien zginaczy z następstwem przykurczu zgięciowego palców. Przyczyny powstania tego schorzenia nie są do końca poznane. Opisuje je wiele teorii od uwarunkowań genetycznych, przez choroby układu nerwowego zwłaszcza w obrębie nerwu łokciowego, po urazy.

W początkowym stadium choroby tworzą się guzki, najczęściej na linii czwartego palca, które nie są bolesne. W kolejnym etapie dochodzi do przykurczu w stawach, który utrwala się następnym stadium rozwoju choroby. Proces bliznowacenia obejmuje wszystkie elementy łącznotkankowe, dlatego też deformacje spowodowane przykurczem są zależne od jego umiejscowienia i obejmują przykurcz palców, zwężenie ręki, wciągnięcie skóry oraz uniemożliwienie odwodzenia palców.

Podczas przebiegu choroby występuje obniżenie czucia w obrębie opuszek palców, parestezje, jak i zaburzenia ukrwienia. Leczenie przykurczu polega na przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego. Znajomość umiejscowienia zmian ułatwia w znacznym stopniu postępowanie operacyjne. Do zabiegów wykonywanych w leczeniu przykurczu Dupuytren’a należą fasciotomie, polegające na przecięciu zbliznowaciałego rozcięgna, które wykonuje się techniką otwartą lub półzamkniętą z drobnego bocznego dostępu, stosuje się je u osób starszych i chorych u których operacje nie są wskazane. Inną metodą jest fasciektomia częściowa lub całkowita. Operacja polega na usunięciu zmian zbliznowaciałego rozcięgna lub jak w przypadku fasciektomii całkowitejusunięciu nie tylko zmian zbliznowaciałych, ale także zdrowego rozcięgna. Po zabiegu ręka zostaje unieruchomiona na ok. 2 tygodnie, a po ok. 3 tygodniach Pacjent może rozpoczynać wyprost palców połączony z fizykoterapią więzadłową w obrębie przodostopia. Schorzenia te leczy się operacyjnie, wykonując osteotomię korekcyjną pierwszej i piątej kości śródstopia z resekcją wystających głów tych kości.